Na ogół ludzie, którzy przejawiali przez całe życie dużą aktywność po­znawczą, łatwiej dostosowują się do zmienionych warunków. Dostrze­gają możliwość kontynuacji swych zainteresowań i potrafią wykorzy­stać nową sytuację dla zaspokojenia tych potrzeb, które w toku działal­ności zawodowej pozostawały z przyczyn obiektywnych na dalszym pla­nie. Dla tego typu ludzi starość nie oznacza rezygnacji z aktywnego życia, lecz tylko zmianę jego form.Dla wielu ludzi starość jest jednak w jakimś sensie tragedią, z którą nie mogą pogodzić się przez dłuższy czas, i popadają w rezygnację i apatię. Odnosi się to przeważnie do jednostek, których pozycja spo­łeczna była zależna od zajmowanego stanowiska, a nie od wyników wła­snej aktywności zawodowej i społecznej. Ludzie ci z reguły przyzwy­czaili się do ustabilizowanych warunków sprzyjających wytwarzaniu się biernej postawy wobec życia.