Niewątpliwie dobremu przystosowaniu emocjonalnemu młodzieży sprzyjają właściwe postawy rodzicielskie. Dziecku w okresie dorastania potrzebna jest „rozumna swoboda” ze strony rodziców: po­szanowanie jego indywidualności, a zarazem współdziałanie i pomoc w jego niepokojach i troskach. Błędy wychowawcze wynikające z po­staw nieracjonalnych — np. z nadmiernego ochraniania, tendencji per­fekcjonistycznych lub też stałego nieakceptowania tego, co dziecko czyni — prowadzą nie tylko do chwilowych sprzeczek, nieporozumień i konfliktów, ale wywołują niekiedy trwały dysonans w kontaktach dzieci z rodzicami, bezpowrotne rozejście się ich dróg.Historyczny aspekt, w jakim należy rozpatrywać zjawiska rozwojowe, nie pozwala też pominąć „niepokojów epoki” jako źródeł zaburzeń emo­cjonalnych młodzieży.