Starość jest końcowym stadium rozwoju ontogenetycznego i, jak wszystkie poprzednie stadia, ma swe określone, specyficzne cechy. Do najistotniejszych należy wspomniane wyżej osłabienie aktywności, zwią­zane ze zmianami regresyjnymi zachodzącymi w organizmie. Człowiek stary zachowuje jednak pełne możliwości zarówno biologicznego, jak i społecznego przystosowania się do warunków życia w społeczeństwie. Z tego punktu widzenia starość nie jest patologią, lecz normalnym sta­nem organizmu i osobowości człowieka, który przeżył kilkadziesiąt lat. Fakt, że w tym okresie występują częściej i bardziej powszechnie roz­maite trudności przystosowawcze, wynika m. in. z tego, że społeczeń­stwo zbyt mało uwagi poświęca ludziom starym, nie stosując w dosta­tecznej mierze oddziaływań wychowawczych, resocjalizacyjnych, psy­choterapeutycznych itp.