Osłabienie aktywności człowieka wynikłe ze starczych zmian fizjologicznych jest traktowane jako objaw normalny. Konsekwencję tego faktu stanowi zmniejszenie wymagań społecznych stawianych ludziom starym. Obiektywne społeczne warunki życia człowieka starego są dostosowane do jego przeciętnych możliwości i same w sobie nie zawierają źródeł konfliktu i frustracji. Trudności w przystosowaniu się do nowych warunków polegają na przebudowie nastawień psychicznych i nawyków działania, które utrzymuje się bardzo długo, mimo że fizjologiczne i społeczne ich determinanty przestają działać. Człowiek kierujący się uporczywie utrwalonymi w przeszłości nastawieniami i nawykami, które straciły już swą aktualność, jest narażony na wiele porażek i staje się podejrzliwy wobec ludzi młodszych od siebie. Znacznie lepiej czuje się w gronie rówieśników: zanika wówczas lęk, poczucie niepewności i mniejszej wartości. Wielu ludzi w podeszłym wieku szuka kontaktu ze swymi rówieśnikami, odnajdując w ich gronie właściwe sobie środowisko społeczne.
