Obdarza go pełnią zaufania i uczuciami równie głębokimi, a nie­kiedy nawet żywszymi niż te, które żywi do rodziców, w zamian zaś oczekuje przejawów serdeczności i sympatii. Stopniowo dzieci przyzwy­czajają się do tego, że między nimi a nauczycielem musi istnieć pewien dystans, że „pani” nie może traktować uczniów tak, jak ich traktują rodzice. Jednakże przejście na płaszczyznę innych stosunków społecz­nych, związane z uznawaniem autorytetu nauczyciela — co nie wyklu­cza naturalnie ufności i więzi emocjonalnej — dokonuje się dopiero po kilku co najmniej miesiącach pobytu dziecka w szkole. W drugiej fazie młodszego wieku szkolnego, u uczniów klas trzeciej i czwartej, obserwujemy już odmienne właściwości rozwojowe i nowe formy zachowania przystosowawczego. Wprawdzie postawa dzieci w wieku 9—11 lat w stosunku do świata jest nadal realistyczna, rozszerza się jednak znacznie zakres ich zainteresowań i wzrastają wydatnie mo­żliwości umysłowe i społeczne.