Nie zraża się trudnościami, wie już z doświadczenia, że nie można od razu osiągnąć celu, że wymaga to ćwiczenia i wysiłku. Zanika stosunek do nauki jak do zabawy: dzieci traktują swe obowiązki szkolne poważnie i z poczuciem odpowiedzialności, wchłaniają nowe wiadomości z zapa­łem i z wiarą w istotność i ważność tego, czego się uczą. Wiedzą też lepiej, jak trzeba przygotowywać się do lekcji. Proces uczenia przebiega w sposób bardziej świadomy i systematyczny. Dziecku zależy na ocenie i uznaniu nauczyciela i kolegów. Stosunek uczniów do nauczyciela staje się mniej emocjonalny, dzieci mają teraz zaufanie przede wszystkim do wiedzy i autorytetu swego wychowawcy. Pod koniec okresu nauczania początkowego dziecko jest już w za­sadzie przygotowane do przejścia pod opiekę wielu nauczycieli, jak również do systematyzacji wiedzy podstawowej oraz do dalszego wzbo­gacania jej zasobu w sposób zróżnicowany na poszczególne przedmioty szkolne.