Przejawianie w zachowaniu pewnego stopnia uspołecznienia, tj. licze­nie się nie tylko z własnymi chęciami i życzeniami, lecz także uwzględ­nianie życzeń rówieśników, umiejętność zgodnego współdziałania z ko­legami i podtrzymywania z nimi przyjaznych kontaktów, jak również wykonywanie poleceń skierowanych do całej grupy dzieci; umiejętność opanowywania swoich emocji, a więc powściągania gniewu i złości, lę­ku i obawy, a w każdym razie nieuzewnętrznianie w gwałtowny i niepo­hamowany sposób stanów uczuciowych.Tradycyjnie przyjmuje się, że przeciętne dziecko osiąga te cechy w siódmym roku życia. Taki jest też u nas i w wielu innych krajach wiek rozpoczynania nauki szkolnej. W ostatnich latach prowadzi się jednak w Polsce i za granicą wiele badań psychologicznych i pedagogicznych zmierzających zarówno do ustalenia, w jakim okresie swego rozwoju dziecko potrafi już sprostać wymaganiom szkoły, jak też do wykrycia, jakie czynniki oddziałują na dojrzałość szkolną.