Do typowych afektów, które dziecku trudno jest powściągnąć, należy złość. Dzieci bardzo łatwo wpadają w gniew i zachowują się agresyw­nie, zwłaszcza w sytuacjach, gdy napotykają przeszkody udaremniające osiągnięcie zamierzonego celu. Są to tzw. sytuacje frustracyjne, wywo­łujące niemiły stan psychiczny i złe samopoczucie. Agresja jest czę­sto reakcją na frustrację, siła tej reakcji zależy zaś od tego, jakiej potrzeby nie udało się dziecku zaspokoić, jak duże znaczenie przywią­zuje ono do celu, którego nie osiągnęło. Dążąc w takiej sytuacji, często podświadomie, do rozładowania napięcia, dziecko złości się, a jego gniew przybiera bądź to formy demonstracji i prowokacji (głośny krzyk, wymachiwanie rękami, kopanie nogami, wyzywanie, rzucanie się na ziemię), bądź też formy szczególnie ostre i burzliwe (atakowanie, wy­mierzanie ciosów, niszczenie przedmiotów).