Dzieci 3-letnie wykonywały stosunkowo niewiele ruchów, natomiast dość długo wpatrywały się w niektóre punkty. Nie były to jednak ce­chy charakterystyczne figury. Można powiedzieć, że oglądały one figu­rę niezdarnie i że później, kiedy miały ją rozpoznać, nie potrafiły tego dobrze zrobić. Dzieci starsze wykonywały więcej ruchów oczami, koncentrując się na punktach charakterystycznych. Sześciolatki okazały w pełni rozwi­niętą formę aktywności percepcyjnej polegającej na dokładnym ogląda­niu konturu i przejrzeniu pola figury. Dzięki starannemu zbadaniu kon­turu chwytały te cechy przedmiotu, które dostarczały o nim najwięcej informacji; taki sposób postępowania pozwalał na rozpoznanie figury, kiedy pojawiała się na ekranie po raz drugi.